Çok yoruldummm... Hem de çok....Bazen beni anlayabilecek kimsenin olmayışını fark etmem ve kafamın içindekilerini bir türlü boşaltamayışım....kendi kendime haykırışlarım ve derin ifadesiz soluksuz sessiz bir çığlık... çığlık o kadar derin ki ruhumda mermi çekirdekleri açıyor ve bu yaralar, tamir etsem de kapanmayan sürekli kanamaktan usanmamış susmayan bir yaratık halini aldı...yüzüme çöken hüzün ve hüznün şekil almış yüzümdeki çizgileri...nefesimdeki belli belirsiz zayıf bir ton... sırtımdaki beklentilerin verdiği ağır bir beton kütle yığını altında yatan hareketsiz kalmış bedenim...

Ben....