Hayat bazen çok zor oluyor....
Bazen nefes alamayacak kadar çekilmez ve acımasız oluyor...
Her şeyi sorgulatıyor...
Bu yıl üniversitemin 3. yılındayım ve o kadar bunaldım ki...
Bölümüm PDR ve psikolojiyle alakalı bir bölüm seçtiğim halde kendi psikolojimi yitirdim...
Çok yorgunum, tek tutunduğum dayanak Tokyo'ya gitmek ve bu ülkeye bir daha dönmemek....
Arkadaş mı pıssss kimseye güvenmeyeceksin tamam lisede ve ortaokulda çok sevdiğim dostlarımdan kazık yedim bir kere daha denedim üniversitede ama çok yazık insanlar bir şansı hak etmeyecek kadar kötü, bencil, sadist olmuşlar...Kimseye güvenmeyeceksin insanlar satılık birini buldular mı diğerine tekme atacak kadar acımasız ve duygusuz... Dost ve arkadaş çok ayrı kavramlarmış bunu anladım... Kendin hariç kimseye güvenme... 3 kuruşluk insanlara 5 kuruşluk değer verince kalan 2 kuruşa satıyorlar. Satılık insanlar...Bazıları bazı insanları çekemiyor ve taklit olmaktan öteye geçemiyorlar...Kendi beyinlerini kullanamayacak kadar aciz bu insanları Allah'a havale ediyorum bir daha da hayatımda arkadaş denilen kavrama yer yok...Sıcak kanlı bir insanımdır ama benim üniversitemdeki çıkarcı insanlar benim kanımı soğutacak kadar mahluklar
